Ferrari, aanval van Montezemolo: "Eerst de resultaten, dan de aankondigingen."

Een band die ongebroken is gebleven, zelfs jaren na zijn vertrek uit Maranello, en die vandaag de dag weer sterk voelbaar is. De aanleiding was de vertoning van de documentaire "Luca: Seeing Red", maar het gesprek verschoof al snel naar het heden, naar de Scuderia Ferrari die hij leidde tijdens enkele van de meest illustere momenten in zijn geschiedenis. En de woorden waren allesbehalve teder.

" Wat me vandaag de dag zo verdrietig maakt, is een Ferrari zonder leider. Er is geen leiderschap en bovenal ontbreekt een sterke, vastberaden geest." Het is een directe kritiek die de kern van het probleem raakt: het ontbreken van een figuur die de sportieve visie van het Steigerende Paard kan belichamen en begeleiden in een tijdperk waarin de Formule 1 stabiliteit, organisatie en vooruitstrevende beslissingen vereist.

Montezemolo was meedogenloos in zijn commentaar op de resultaten: "Zoveel aankondigingen, zoveel aankondigingen. Maar Ferrari heeft dit jaar nog geen enkele race gewonnen." Dit zijn gewichtige woorden, vooral als ze worden uitgesproken door iemand die de Reds met Michael Schumacher heeft zien zegevieren en jarenlang het wereldtoneel heeft zien domineren. Vandaag de dag lijkt de kloof tussen Red Bull en Mercedes echter nog steeds te groot, en het publiek in Monza – hoewel nog steeds even warm en loyaal als altijd – viert liever passie dan succes.

Voor de voormalige president ligt de sleutel in stabiliteit en consistentie. Te veel wisselingen aan de top hebben de technische en bestuurlijke continuïteit ondermijnd. Het is geen toeval dat Montezemolo Mattia Binotto aanhaalde en benadrukte dat het misschien beter was geweest hem zijn werk te laten voortzetten. Een sneer die aantoont hoe inconsistentie een rem dreigt te worden op een snelle Formule 1.

Het Ferrari van vandaag lijkt dus gevangen tussen hoge verwachtingen en uitblijvende resultaten. "Eerst krijgen we de resultaten, dan doen we de aankondigingen", waarschuwde Montezemolo, die het team aanspoorde zich te concentreren op de inhoud in plaats van op de communicatie. Een filosofie die hij zelf had omarmd in de gouden jaren, toen de stilte alleen werd doorbroken door overwinningen op het circuit.

Zijn woorden komen tegen een uitdagende achtergrond: fans dromen ervan Ferrari weer te zien strijden om de titel, maar kampioenschappen blijven wegglippen zonder noemenswaardige overwinningen. Rivalen consolideren hun dominantie, terwijl Maranello het kompas lijkt te missen om een ​​winnend project op de lange termijn op te bouwen.

Montezemolo kijkt niet met nostalgie, maar met helderheid. Zijn kritiek is geen teken van overgave, maar eerder een oproep om de identiteit te herontdekken die Ferrari niet alleen tot een autofabrikant heeft gemaakt, maar tot een Italiaans symbool wereldwijd. Een identiteit gebouwd op charismatisch leiderschap, een heldere visie en een honger naar overwinning.

Of de woorden van de voormalige president gehoor zullen vinden, valt nog te bezien. Maar één ding is zeker: als Montezemolo spreekt, kan Ferrari er niet omheen. Want elke zin van hem weerspiegelt niet alleen de schaduwen van het heden, maar vooral de heldere weerspiegelingen van een verleden dat nog steeds de maatstaf is van waar iedereen in Maranello naar terug wil keren.